ئوممه‏ت، ئمامه‏ت و ئمام

- عه‌بدولاهێ كورێ سه‌عید: محه‌مه‌دێ كورێ عه‌لی یێ كورێ عومه‌ر ‌ته‌نووخی گوته‌ من: من محمد بن عه‌لی دیت كو دگه‌ل گایه‌كی د‌ئاخفتا، گا ژی سه‌رێ خوه‌ دهه‌ژاندا. ڤێجا من گوتێ: ئه‌ڤ نه‌(قه‌بووله‌)، بێژه‌ بلا گا، دگه‌ل ته‌ بئاخڤێ،ئه‌وی گوت: ئه‌م هاتنه‌ هین كرن بو ‌زمانێ طه‌یركان و به‌ھرا مه‌ ل هه‌می تشتی دا هاتیه‌ كرن. پاشێ گوتێ: بێژه‌ «لا اله‌ الا الله وحده‌ لا شریك له‌» و ده‌ستێ خوه‌ ب سه‌رێ ویڤه‌ دئانیا و د‌برا، ڤیجا ئه‌وی گایێ گوت: «لا اله‌ الا الله وحده‌ لا شریك له‌»

- عليُّ بنُ حَسّانِ الواسِطيِّ المَعروفُ بِالعَمشِ: حَمَلتُ مَعي إليهِ عليه‏السلام مِن الآلَةِ الَّتي لِلإصبِهانِ بَعضُها مِن فِضَّةٍ وَقُلتُ أتحُفُ مَولايَ أبا جَعفَرٍ بِها فَلَمّا تَفرَّقَ النّاسُ عَنهُ بَعدَ جَوابِ الجَميعِ قامَ فَمَضى فَاتَّبَعتُهُ فَلقيتُ مُوَفِّقا فَقُلتُ استَأذِن لي عَلى أبي جَعفَرٍ، فَدَخَلتُ وَسَلَّمتُ فَردَّ عَلىَّ السَّلامَ وَفي وَجهِهِ الكَراهَةُ وَلَم يَأتي بِالجُلوسِ فَدَنوتُ مِنهُ وَأفرَغتُ ما كانَ في كُمّي بَينَ يَدَيهِ فَنَظَرَ إلَىَّ مُغضِباً ثمّ رَنا يَمينا وَشِمالاً وَقالَ ما لِهذا خَلَقَني اللّه‏ُ ما أنا وَاللَّعبِ ؟ فاستَعفَيتُهُ فَعَفا عَنّي فَأخَذتُها فَخَرَجتُ (دلائل الإمامه: 212).

- عه‌لی یێ كورێ حه‌سانێ واستی كو بناڤێ عه‌مش د‌ھاتا ناس كرن، د‌بێژێ: مه‌ صنعه‌ته‌ك یێ ئصفهانێ كو هنه‌ك زیڤ ژی تێدا هه‌بی د‌گه‌ل خوه‌ راكر و من گوت ئه‌زێ هه‌دیه‌ بدم سه‌روه‌رێ خوه‌ ئه‌بو جه‌عفه‌ر(س). ڤێجا پشتی خه‌لكێ هه‌می یان جوابا خوه‌ هلد‌ان و بلاڤ بین ئه‌و ژی رابی و چو، من ژی دا په‌ی و رێڤه‌ ئه‌ز راست «مووه‌فه‌ق» كه‌تم، من گوتێ ژ بونا من ئزنێ بگره‌ ئه‌ز بچم بال ئه‌بو جه‌عفه‌ر (ئمام جه‌واد) ڤێجا ئه‌ز چوم بالێ و من سه‌لام كر و ئه‌وی ب نه‌رحه‌تی جوابا سه‌لاما من ڤه‌گێرا و نه‌رونشت، من خوه‌ نێزیكێ وی كر و ئه‌وا ل به‌ر ملێ خوه‌ د‌انی به‌ر. ب نه‌رحه‌تی به‌رێ خوه‌ دا من و ل چه‌ب و راستێ (خوه‌) نێری و كه‌ره‌م كر: خودێ ئه‌ز ژ بونا ڤێ كاری چێنه‌كرمه‌، ئه‌ز لكوو له‌یزتك (یا بێهوده‌) ل كو؟ ڤێجا من ده‌عوا لێ بوورینێ ژێ كر و ئه‌و ژی ل من بووری و من ئه‌و تشت هلگرت و ئه‌ز ده‌ركه‌تم.

- القاسِمُ بنُ عَبدُالرَّحمنِ وَكانَ زِيديّا: خَرَجتُ إلى بَغدادَ فَبَينا أنا بِها إذ رَأيتُ النّاسَ يَتَعادونَ وَيَتَشَرَّفونَ وَيَقِفونَ؛ فَقُلتُ: ما هذا ؟ فَقالوا: ابنُ الرِّضا، فَقُلتُ: وَاللّه لأنظُرَنَّ إلَيهِ فَطَلَعَ عَلى بَغلٍ أو بَغلَةٍ فَقُلتُ: لَعَنَ اللّه‏ُ أصحابُ الإمامَةِ حَيثُ يَقولونَ إنَّ اللّه‏َ افتَرَضَ طاعةَ هذا، فَعَدَلَ إليَّ وَقالَ: يا قاسمَ بنَ عبدِالرَّحمنِ: «أبَشَرا مِنّا واحِدا نَتَّبِعُهُ إنّا إذا لَفي ضَلالٍ وَسُعُرٍ» فَقُلتُ في نَفسي ساحِرٌ واللّه ! فَعَدَلَ إلَىَّ فَقالَ: «ءاُلقِيَ الذِّكرُ عَلَيهِ مِن بَينِنا بَل هُوَ كَذّابٌ أشِرٌ» قالَ: فانصَرَفتُ وَقُلتُ بِالإمامَةِ ؛ وَشَهِدتُ أنَّهُ حُجَّةُ اللّه عَلى خَلقِهِ وَاعتَقَدتُهُ (كشف الغمّه: 3 / 153).

- قاسمێ عه‌بدوره‌حمان، كو ژ «زه‌یدی» یان بی د‌بێژێ: ئه‌ز ب نیه‌تا به‌غدایێ كه‌تم رێ و چووم وێده‌رێ، وه‌كی من دیت خه‌لك وێ دبه‌زن و دنێرن و دسه‌كنن، من گوت: ئه‌ڤ چیه‌؟ گوتن: ئبن رضایه‌، من گوت: وڵاهی دڤێ ئه‌ز وی ببینم، ڤێجا ئه‌و ژی صوارێ ل ‌سه‌ر هیستره‌ك مێ ئان نێر دیار بی و د‌ه‌ركه‌ت، من (ل دلێ خوه‌ دا) گوت: خودێ له‌عنه‌تێ ل ڤا (ئمامی)یان بكێ كو دبێژن خودێ فه‌رمان برنا ژ ڤی فه‌رز كریه‌، ئه‌و ب ئالیێ من ڤه‌ زڤری و گوت: «ئه‌ی قاسمێ كورێ عه‌بدوڕِه‌حمان! ما گه‌لو ئه‌گه‌ر ئه‌م ژ كه‌سه‌ك وه‌ك خوه‌ په‌یره‌وی بكن، هنگێ ئه‌م ل رێ وندا و ل دیناتی یێ دانه!؟» من ژ خوه‌ره‌ گوت: وڵاهی ئه‌ڤێهه‌ ساحره‌! ڤێجا دیسا به‌رێ خوه‌ دا من و (ئایه‌ت خوه‌ند‌) و گوت: «گه‌لو كه‌لامێ خودا ژ ناڤ مه‌ هه‌می یان دا سه‌ر وی دا هاتیه‌!؟ نه‌، ئه‌و دره‌وكه‌ره‌ك خوه‌ خازه» ڤێجا قاسم دبێژێ: ئه‌ز زڤریم و من باوه‌ری ب ئمامه‌تیێ ئانی و من شاهدی دا كو ئه‌و حوجه‌ت و ده‌لیلا خودایه‌ لسه‌ر خه‌لكێ و من باوه‌ری ب وی ئانی.

ئمام هادی

ده‌قا لسه‌ر ئمامه‌تا وی

 - الإمامُ الجوادُ عليه‏السلام: إنّ الإمامَ بَعدي ابْنِي عليٌّ، أمرُهُ أمري، وقَولُهُ قَولي، وطاعَتُهُ طاعَتي، والإمامةُ بعدَهُ في ابنِهِ الحسنِ (البحار: 50 / 118 / 1 ).

- ئمام جه‌واد(س): ئمامێ پاش من كورێ من عه‌لی یه‌، فه‌رمانا وی فه‌رمانا منه‌، و گوتنا وی گوتنا منه‌، و گوهدانا وی گوهدانا منه‌، و ئمامێ پاش وی ژی كورێ وی حه‌سه‌نه‌.

سه‌راتی و باشی یێن ئمام هادی