حه‌رفا ت

تاء حه‌رفا ٣ژ ئه‌لفبێتکێن عه‌ره‌بی‌یه.

جارنا ژ صووند‌ێره د‌د‌ه‌سپێكا که‌لیمێده‌تێ. حه‌زره‌تێ ئبراھیم د‌بێژێ: «تَاللَّهِ لَأَكِيدَنَّ أَصْنَامَكُم - ئه‌زبخودێکم ئه‌زێ به‌لاکی‌ بینم ‌سه‌رێ پوتێن‌هه‌و‌ه - ئه‌نبیاء/ 57». ژ موخاطه‌ب وموئه‌ننه‌سیێ (مێ) راد‌ ئه‌ولێ که‌لیمێده‌تێ:«وَإِذْ تَقُولُ لِلَّذِي أَنْعَمَ اللَّهُ عَلَيْهِ - و ھنگێ كو ته‌ د‌گووتا وی یێ خود‌ێ قه‌نی لێ كری (زه‌ید‌) ئه‌حراب/ 37. الَّذِينَ تَتَوَفَّاهُمُ الْمَلائِكَةُ ظَالِمِي أَنفُسِهِمْ - نه‌حل/ 28».

ژته‌ئننیثی را ب ئاخر‌یکا که‌لیمێڤه دگرهێ و دوه‌ختێ سه‌کنێده به‌ده‌ل دبێب«ھ»ێ: «حَمَلْنَاكُمْ فِي الْجَارِيَةِ- حا‌ققه‌/11». و دوه‌قفاسابت‌ده دمینێ: ئوخت - بنت. و د په‌ی ئه‌لفێ راتێ ژجه‌معێ را: موءمنات/ موسلمات. و ژ ‌موته‌‌‌که‌للم و موخاطه‌ب و ته‌ئنیسا فعلا ماضی را دئاخریکێ ده‌تێ: جَعَلتُ/ اَنعَمتَ/ جِئتِ.

تێیا«مه‌لائیکة» ژته‌ئکیداجه‌معێ را یه. چکو جه‌معا وێ «مه‌لائک‌»ه.

مه‌له‌کووت: «واووتاء» دوێداژموبالغه‌رایه(سه‌رگووتنا طه‌به‌رسی‌دته‌فسیرا: ئه‌نعام/ 75) ده.

211- تابووت: صندووق. سه‌رگووتنا ئه‌ل میزانێ ژ«ته‌وب - زڤرین»ێ هاتیه گرتن، و چکو مرووڤ هه‌رجار بنالیێ صندوقێڤة دچێئه‌ڤ ناڤ لێهاتیه کرن. د دوئایه‌تێن قورئانێده هاتیه:

دقصه‌تا طالووت د‌ه‌: وَقَالَ لَهُمْ نِبِيُّهُمْ إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَن يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ - به‌قه‌ره. 248.

د‌ به‌سا حزره‌تێ مووساده(س): «اقْذِفِيهِ فِي التَّابُوتِ فَاقْذِفِيهِ فِي الْيَمِّ - طاها/ 39.

212- تبب، ته‌ب و ته‌باب: خوسران و زیان، زیان وزه‌ره‌را به‌رده‌وام.