موقه‌د‌د‌ه‌ر بوونا رزق

بالسند المتصل الى محمد بن يعقوب الكلينى، عن الحسين بن محمد، عن المعلى بن محمد، عـن الحـسـن بـن عـلى الوشـاء، عـن عـبـدالله بـن سـنـان ، عن اءبى عبدالله ، عليه السلام ، قال : من صحة يقين المرء المسلم اءن لا يرضى الناس ‍ بسخط الله ، و لا يلومهم على مالم يـؤ تـه الله ، فـان الرزق لا يـسـوقـه حـرص حـريص ، و لا يرده كراهية كاره ، و لو اءن اءحـدكـم فـرمـن رزقـه كـمـا يـفـر مـن المـوت ، لاءدركـه رزقـه كـمـا يـدركـه المـوت . ثـم قـال : ان الله بـعـدله و قـسـطـه جـعـل الروح و الراحـة فـى اليـقـيـن و الرضـا، و جعل الهم و الحزن فى الشك و السخط.

 

حه‌زره‌تێ صاد‌ق (سه‌لامێن خود‌ێ لێ بن) كه‌ره‌م كر: «ژ سه‌لامه‌تیا یه‌قینا مرووڤێ موسلمان ئه‌وه‌ كو ژ رازی كرنا خه‌لكێ را خود‌ێ نه‌ینێ غه‌زه‌بێ و ژ به‌ر وێ یا خود‌ێ نه‌د‌ایی وان لوومان ل وان نه‌كێ، چكو كولبووتی یا كولبوو رزق ناینێ و حه‌زنه‌كرنا كه‌سی ژی ئه‌وێ پاشڤه‌ ناد‌ێ. ئه‌گه‌ر كه‌سه‌ك ژ ھه‌وه‌ وه‌ك چه‌وا ژ مرنێ د‌ره‌ڤێ ژ رزقێ خوه‌ بره‌ڤێ ژی، چه‌وا مرن د‌گھێ مرووڤ وه‌ره‌نگ رزقێ وی ژی وێ بگھێتێ. د‌ په‌ی را كه‌ره‌م كر: خود‌ێ پێ عه‌د‌اله‌ت و د‌ورستاھیا خوه‌ رحه‌تی و بێھنفره‌ھی د‌ ناڤ یه‌قین و رازیبوونێ د‌ا د‌انیه‌ و كول و خه‌م ژی ناڤ شك و غه‌زه‌بێ د‌ا د‌انیه‌».[1]

شیرووڤه‌:

«سه‌خه‌ط و سه‌خط»، به‌رڤاژیێ رازی بوونێ نه‌، د‌ه‌ما بێ گووتن: غه‌زه‌بێ فلانكه‌س گرت و كه‌ربێ وی ھات، د‌بێژن: «سَخِط».

قسط، ب مه‌عنا عه‌د‌اله‌ته‌، نخوه‌ عه‌تفا وێ ته‌فسیری یه‌.

 Ø³Ù‡â€ŒØ± گووتنا جه‌وھه‌ری، ره‌وح Ùˆ راحه‌، ھه‌رد‌و ب مه‌عنا رحه‌تی نه‌، نخوه‌ Ù„ ڤێد‌ه‌رێ Ú˜ÛŒ عه‌تف، ته‌فسیری یه‌. ئان Ú˜ÛŒ ره‌وح، رحه‌تیا د‌له‌ Ùˆ راحه‌ت، رحه‌تیا به‌د‌ه‌نێ یه‌، ئه‌ڤاھه‌ گووتنا مه‌جلسی یه‌.[2]

جه‌وھه‌ری، ھه‌مم و حوزنێ ژی ب یێك مه‌عنێ زانێ، نخوه‌ ئه‌ڤ ژی عه‌تفا ته‌فسیری یه‌. لێ مه‌جلسی د‌بێژێ: به‌لكی: ھه‌مم، خه‌ما د‌ه‌مێ سه‌رد‌ا ھاتنا خه‌مێ بێ و حوزن، خه‌م و بێ تابی یا پشتی د‌ه‌رباز بوونا خه‌مێ بێ.[3]

ڤه‌بر: موقه‌د‌د‌ه‌ر بوونا رزق

1 2 3 4

next