نمێژ – الصَّلاةُ

پێغه‌مبه‌ر (ص): كه‌سێ نمێژا وی ئه‌وی ژ خرابی و نه‌قه‌نجیێ پاشڤه‌ نه‌د‌ێ خێنجی د‌وور كه‌تنا ژ خود‌ێ د‌ه‌ست وی ڤه‌ نایێ.

مَن لم تَنهَهُ صلاتُهُ عنِ الفَحشاءِ والمُنكَرِ لَم يَزدَدْ مِنَ اللّه إلاّ بُعدا.

ئمام عه‌لی (س): كه‌سێ نمێژ بكێ و حه‌قێ وێ ناس بكێ وێ بێ غه‌فراند‌ن.

مَن أتَى الصَّلاةَ عارِفابِحَقِّها غُفِرَ لَهُ.

فاتیمه‌ (س): خود‌ێ ته‌عالا نمێژ فه‌رز كریه‌ د‌ا كو (ئنسان) ژ كوباریێ پاقژ بكێ.

فَرَضَ اللّه‏ُ الصَّلاةَ تَنزِيها مِن الكِبرِ.

ئمام باقر: يێکه‌مین عه‌مه‌لێ كو لسه‌ر وێ حه‌ساب ب ئنسان را تێ د‌یتن، نمێژه‌.

إنّ أوَّلَ ما يُحاسَبُ بهِ‏العَبدُ الصَّلاةُ، فإن قُبِلَت قُبِلَ ما سِواها.

ئمام صادق (س): ئه‌گه‌ر لبه‌ر د‌ه‌رێ یێك ژ ھه‌وه‌ را چه‌مه‌ك د‌ه‌رباز ببێ و ئه‌و ژی ھه‌ر رووژ پێنج جارا خوه‌ پێ بشوی، ئایا وێ تشته‌ك ژ قرێژاتیێ لسه‌ر به‌د‌ه‌نا وی بمینێ؟ براستی مه‌سه‌لا نمێژێ وه‌ك مه‌سه‌لا چه‌مێ پاقژكه‌ر و ته‌میزكه‌ره‌، ھه‌ر وه‌خت مرووڤ نمێژكی بكێ د‌بێ كه‌فاره‌ ژ گونه‌ھێن وی را.

لَو كانَ على بابِ أحَدِكم نَهرٌ فاغتَسَلَ مِنهُ كُلَّ يَومٍ خَمسَ مرّاتٍ هَل كانَ يَبقى على جَسَدِهِ مِن الدَّرَنِ شَيءٌ ؟ إنّما مَثَلُ الصَّلاةِ مَثَلُ النَّهرِ الذي يُنقِي، كُلَّما صَلّى صلاةً كان كَفَّارَةً لِذُنوبهِ.