حه‌مد‌ێ خود‌ێ ته‌عالا

وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذي لَوْ حَبَسَ عَنْ عِبادِهِ مَعْرِفَةَ حَمْدِهِ عَلى ما أَبْلاهُمْ مِنْ مِنَنِهِ الْمُتَتابِعَةِ، وَ أَسْبَغَ عَلَيْهِمْ مِنْ نِعَمِهِ المُتَظاهِرَةِ، لَتَصَرَّفُوا في مِنَنِهِ فَلَمْ يَحْمَدُوهُ، وَتَوَسَّعُوا في رِزْقِهِ فَلَمْ يَشْكُرُوهُ،

ڤێجا ئه‌گه‌ر وه‌ره‌نگ بوونا وێ ژ چارچووڤا مرووڤانيێ ده‌رکه‌تان و ل سینوورێ ده‌واريێ دا بمانيان، وێ وه‌لێ بھاتان کو کتێبا وی به‌حس ژێ کريه‌: «ئه‌و ھه‌ما وه‌ک ده‌وارانه‌، نه‌، ھێژ ژ وان ژی ل رێ ونداترن».

حه‌مد و سپاس ژ خودا را کو خوه‌ ب مه‌ دايه‌ ناسکرن و شوکرێ خوه‌ خستیيه‌ دلێ مه‌ و پێ په‌روه‌رده‌کرنا خوه‌ ده‌رگه‌ھێن زانینێ ژ مه‌ را ڤه‌کرنه‌ و پێ وێ ئه‌م رێنموونی کرنه‌ ژ خالصبوونا د وه‌حدانیيه‌تا خوه‌ را و ئه‌م پاشدا دانه‌ ژ رێ خوه‌ھری يێ و شکا د فه‌رمانا خوه‌ دا؛ ئه‌م حه‌مد و سپاسیيا وی دکین دا کو ئه‌م ناڤ مه‌خلووقێ سپاسکه‌رێ وی دا ب درێژی بژین و پێ وێ سپاسيێ ئه‌م گه‌ل وا يێن رازیبوون و لێبوورینا وی دخازن بکه‌ڤین ژێبرکانێ؛ ئه‌م سپاسیيه‌ک وه‌ره‌نگ دکین کو پێ وێ تاریتیيا قه‌برێ ژ مه‌ را رووناھی ببێ و رێکا قيامه‌تێ ژ مه‌ را رحه‌ت و ھێسان ببێ و جھێ سه‌کنا مه‌ ل بال سه‌کنگه‌ھا شاھد و گه‌واھان ھێژا ببێ و ب قیمه‌ت بکه‌ڤێ «د وێ رووژێ دا کو ھه‌رکه‌س گوورا وێ يا ده‌ستڤه‌ ئانيێ تێ جه‌زاکرن و زولم ل وان نابێ»، «رووژا کو چ دووست نکارن قه‌ت پچه‌کی ژی دوستێ خوه‌ بێ نياز بکن و ئاریکاريا وان نايێ کرن».

ئه‌م وصا حه‌مدێ خودا ددن کو بلند ببێ بال بلندترینێ بلنداھیيان ڤه‌ «نڤیسووکا کو حالێ به‌خته‌وه‌ران تێدا ھاتی نڤیسین و مه‌له‌کێن موقه‌رره‌ب ئه‌وێ دبینن».

حه‌مده‌ک وه‌ره‌نگ کو د رووژا شاقزبوونا چاڤان دا چاڤێ مه‌ پێ وێ رووناھی ببێ و ده‌ما چه‌رمێ به‌ده‌نێ ره‌ش دبێ رويێ مه‌ پێ وێ سپی ببێ؛ سپاسه‌ک وه‌ره‌نگ کو پێ وێ ئه‌م ژ ئێشا ئاگرێ خودا خلاس ببن و ھێژانا ئلاھی ژ مه‌ را بێ دايین؛ حه‌مده‌ک کو پێ وێ ئه‌م بکه‌ڤن ل کێله‌کا مه‌لائیکه‌تێن موقه‌رره‌ب دا و ل پێغه‌مبه‌رێن مورسه‌ل بجڤن ل وێ جڤینگه‌ھێ دا کو ژناڤچوون ژێرا نینه‌ و ل وی جھێ ھێژايی دا کو گوھه‌رین ناکه‌فتێ.

حه‌مد و سپاس ژ وی خودايی را کوئه‌خلاقێ بژاره‌ و ھێژايی ژ مه‌ را بژارتی و رزقێ قه‌نج دايی مه‌ و پێ ده‌سته‌لاتا ل سه‌ر مه‌خلووق سه‌راتی دايی مه‌ ڤێجا ب کارینا خوه‌ ھه‌می ئافه‌ریده‌ بنده‌ستێ مه‌ کرن و ب خۆرتیيا خوه‌ ئه‌و ژ مه‌ را گوھدار کرن.

حَمْداً يَرْتَفِعُ مِنّا إِلى أَعْلى عِلِّيِّينَ (في كِتاب مَرْقُوم  * يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ).

حَمْداً تَقَرُّ بِه عُيُونُنا إِذا بَرَقَتِ الاَْبْصارُ، وَتَبْيَضُّ بِهِ وُجوُهُنا إِذَا اسْوَدَّتِ الاَْبشارُ، حَمْداً نُعْتَقُ بِهِ مِنْ أَليمِ نارِ اللّهِ إِلى كَريمِ جِوارِ اللّهِ، حَمْداً نُزاحِمُ بِهِ مَلائِكَتَهُ الْمَقَرَّبينَ، وَنُضامُّ بِهِ أَنْبِياءَهُ الْمُرْسَلينَ، في دارِ الْمُقامَةِ الّتي لاتَزُولُ، وَمَحَلِّ كَرامَتِهِ الَّتي لاتَحُولُ.

وَالْحَمْدُ لِلّهِ الَّذِي اخْتارَ لَنا مَحاسِنَ الْخُلْقِ وَأَجْرى عَلَيْنا طَيِّباتِ الرِّزْقِ وَجَعَلَ لَنَا الْفَضيلَةَ بِالْمَلَكَةِ عَلى جَميعِ الْخَلْقِ، فَكُلُّ خَليقَتِهِ مُنْقادَةٌ لَنا بِقُدْرَتِهِ، وصائِرَةٌ إِلى طاعَتِنا بِعِزَّتِهِ.

وَالْحَمْدُ لِلّهِ الّذي أَغْلَقَ عَنّا بابَ الْحاجَةِ إِلاّ إِلَيْهِ، فَكَيْفَ نُطِيقُ حَمْدَهُ؟ أَمْ مَتى نُؤَدّي شُكْرَهُ؟ لا، مَتى؟