حه‌مد‌ێ خود‌ێ ته‌عالا

ئه‌ڤاھه‌ يێک ژ دوعايێن وی يه‌ سه‌لامێن خودێ لێ بن. ده‌ما ده‌ست ب دوعا دکرا پێشيێ دا حه‌مد و سه‌نايێن خودايێ ته‌عالا ددا. وھا گووتيه‌:

حه‌مد ژ خودا را؛ يێکه‌مینێ کو چ پێشیک پێشيا وی دا نه‌يی و ئاخریکێ کو چ ئاخر و دوماھیک پشتی وی نه‌يین، ئه‌وێ کو چاڤێ بینه‌ران نکارن ئه‌وی ببینن و گووتنا وه‌صفێ وی ژ حه‌ددێ خیيالا وه‌صفده‌ران ده‌ره‌.

مه‌خلوق ب ئاوايه‌ک بێ نموونه‌ ئافراند و ئه‌و ب مه‌شیيه‌تا خوه‌ چێکرن، په‌ي را ئه‌و خستن د رێکا ئرادا خوه‌ دا و ئه‌و د رێچکا حه‌زکرنا خوه‌ دا ھه‌رکاندن، ب ئاوايه‌ک وه‌ره‌نگ کو نکارن خوه‌ پاشدا بدن ژ وێ يا ئه‌وی ژ وان را دانيی و نکارن پێشدا بچن ب ئاليێ وێ ڤه‌ ئه‌وا ژ وان ھاتی ڤه‌گرتن.

و ژبوونا ھه‌ريێک ژ وان به‌ھره‌ک کفش و ديارکری ژ رزق و خارنێ دانی کو که‌س نکارێ نه‌ ژ به‌ھرا يێ ھه‌يی کێم بکێ نه‌ژی سه‌ر به‌ھرا يێ نه‌يی ڤه‌ زێده‌ بکێ.

ھه‌ر وھا د ژيانێ دا ژێرا ده‌مه‌ک کفشبويی قرار دا و زه‌مانک سینوورکری ل به‌رابه‌رێ وی دا دانی کو رووژێن ژيانا خوه‌ تێدا ببوورێنێ و سالێن عه‌مرێ خوه‌ ده‌راز بکێ، حه‌تا ده‌مێ کو گھا ئاخریکا وه‌ختێ خوه‌ و ده‌مێن ژيانا وی ته‌ژی بوون، ئه‌وی دگرێ و ب ئاليێ خێر و خوه‌شيا خوه‌ يا به‌رفره‌ھ ڤه‌ ئان ژی ب ئاليێ عقاب و جه‌زايێ ڤه‌ دبێ «دا ئه‌وێ پیساتی کرین پێ کارێن خوه‌ بێن جه‌زادان و يێن قه‌نجی ژی کرین ب قه‌نجی خێرا وان بێ دايین»، ئه‌ڤ عه‌داله‌ت و راگرتنا دورستيێ يه‌ ژ ئاليێ وی ڤه‌، ئه‌و خوه‌يێ ناڤێن بلند و ھێژايی يه‌ و نعمه‌ت و قه‌نجیيێن وی به‌رفره‌ھ و ئه‌شکه‌ره‌نه‌ «ئه‌و ژ به‌ر کريارێن خوه‌ نه‌به‌رپرسياره‌ و يێن دی به‌رپرسيارن».

حه‌مد و سپاس ژ وی خودايی را ئه‌وێ ل په‌ي ھه‌ڤ باشی گه‌ل به‌نده‌يێن خوه‌ کری و نعمه‌تێن به‌رفره‌ھ سه‌ر وان دا رژاندی و قه‌نجیيێن ئه‌شکه‌ره‌ گه‌ل وان کری، گه‌ل ڤێ يێکێ ژی ئه‌گه‌ر زانینا سپاسیيا خوه‌ ژ وان ڤه‌گرتا وێ وه‌ک ڤيانا خوه‌ ژ قه‌نجیيێن وی به‌ھره‌ بگرتان ڤێجا سپاسیيا وی نه‌کران و وێ به‌رفره‌ھ رزقێ وی بخاران و قه‌درێ وی نه‌زانيان و شوکرێ وی نه‌دان.

ثُمَّ ضَرَبَ لَهُ فِي الْحَياةِ أَجَلاً مَوْقُوتاً، وَنَصَبَ لَهُ أَمَداً مَحْدُوداً، يَتَخَطّأُ إِلَيْهِ بِأَيّامِ عُمُرِهِ، و يَرْهَقُهُ بِأَعْوامِ دَهْرِهِ، حَتّى إِذا بَلَغَ أَقْصى أَثَرِهِ، وَاسْتَوْعَبَ حِسابَ عُمُرِهِ، قَبَضَهُ إِلى ما نَدَبَهُ إِلَيْهِ مِنْ مَوْفُورِثَوابِهِ، أَوْ مَحْذُورِ عِقابِهِ (لِيَجْزِيَ الَّذينَ أَسَاءُوا بِما عَمِلُوا وَيَجْزِيَ الّذينَ أَحْسَنُوا بِالْحُسْنى ) عَدْلاً مِنْهُ، تَقَدَّسَتْ أَسْماؤُهُ وَتَظاهَرَتْ آلاؤُهُ (لا يُسْأَلُ عَمّا يَفْعَلُ وَهُمْ يُسْأَلُونَ).