به حسێ خوه ش ئه خلاقی و خوه ش رویی و خوه ش گویی

حه زره تێ باقر، ئمامێ پێنجێ یێ ئه هلێ به یتا پێغه مبه ر (ص) که ره م دکێ:

«ده ڤ که نی یا که سه کی ل به رابه رێ برایێ خوه دا، خیره که بو وی».

ده ف که نی ده سپێکا گه له ک ناسیاریایه و ژێبه را گه له ک کول و خه م و کین و

که ده رایه.

عه جه ب ژ وا که سێن خوه ژ ڤێ کارێ پر به ره که تێ بێ زه حمه ت، ددن پاش و نه حازرن پێ «ده ڤ که نی» خوه ش و رحه تی یه کی بدن لێڤێن خوه رویێ خه لکێ.

ئه گه ر مروڤ بکارێ پێ په یڤه کی، خوه ش روییه کی و ته به سومه کی؛ دله کی خوه ش بکێ، چره گه ره که هنه ک پێ ئاخفتنێن نه خوه ش و نه ل جی دا دل خوینی یێ چێکن و مروڤا بئازرینن و ئه وا ژ ژیانێ بێ هێڤی بکن؟

زه لالترین تشتا کو نێشان ددت رحێ مروڤ نه نه خوه شه و سالمه «خوه ش ئه خلاقی» یه.

هه ر وها «خوه ش رویی» و «خوه ش گویی» دو جلوه یێن خوه ش ئه خلاقیێ نه. مه هنه ک ژ «خوه ش رویی»ێ ئاخفت ڤێجا ئه مێ ده رحه قێ «خوه ش گوتن»؛ ڤێ چقێ دارا هه ر هه شینا خوه ش ئه خلاقیێ دا باخڤێن.

به لێ، وه ک چه وا هاتی گوتن «خوه ش گویی» و خوه ش په یڤین و خوه ش ئاخفتن و خوه ش خه به ردان و خوه ش قال کرن و خوه ش گوتن کو هه می یێک تشتن و تنێ مه له هجێن جوربجورێن هه یین ئانین، ئه ڤاهه چقه ک یێ «خوه ش ئه خلاقی»ێ یه کو پێوه ند و هه ڤ گرتنێ قاییم دکت و دوستیتیێ زێده دکت.

په یڤا دلبه ر و شایی ده ر، دورست ئاخفتن و ب ئه ده ب خه به ردان و سپه حی گوتن