نه هجولبه لاغه



خوطبه 1

الحمد لله ...

سپاس بو خودانه، ئڒوی بێژڒر نکارن هڒمی پڒصنێ وی بدن و ئڒهلێ ئێژمارێ نکارن دایین و نعمڒتێن وی بئێژمێرن و خڒباتکار نکارن حڒقێ وی پێک بینن. ئڒوی همڒتێن بلند نکارن ئڒوی دڒرک بکن و ئڒوێن ل زانینی دا نووقی بیین ناگهێنێ.

ئڒوی خلاسڒک حدود ژ نێشانێن وی را نڒیی و ( کڒلیمڒیڒک لایقێ) پڒصن دانا وی تنڒیی، ئڒوی وڒختڒک ب ئێژمار و زڒمانڒک دیارکری ژێرا نڒیێ. مڒخلوق ب قودرڒتا خوڒ چێکر و با، برڒحمڒتا خوه بلاف کر و پێ تڒحتان لڒرزینا عڒردێ خوه سڒکناند.

دڒسپێکا دین، ناسکرنا وی یه و کڒمالا ناسینا وی دورست باوڒریا ب وی یه، و کڒمالا دورست باوڒریێ تڒک زانینا وی یه و کڒمڒلا تڒک زانینا وی خوه خالص کرنا ژ وی دایه و کڒمالا خوه خالص کرنێ، ژێ برنا صفڒتا یه (صفڒتێن مڒخلوقایه) ژ وی، چکو هڒر صفڒتڒک نێشان ددێ کو ئڒو (صفڒت) نڒ مڒوصوفه (خوڒیێ صفڒت) و هڒر مڒوصوف ژی دخوڒیهینێ کو نڒ صفڒته، فێجا ئڒو کڒسێ پێ وڒصفڒکی (ژ وڒصفێن مڒخلوقا) ژ خودایێ پاک باخفێ، ئڒوی هڒفال ژێرا چێکریه و ئڒوی هڒفالڒکی ژێرا چێکێ ئڒوی دکێ جووت و ئڒوێ وی جووت بکێ ئڒوی ئڒو قڒت کریه (ژ یێکی تی و مسمدیێ ئێخستیه) و یێ ئڒوی قڒت بکێ ئڒو ناس نڒکریه و یێ وی ناس نڒکێ وی تلیا خوه بالێ فڒبکێ(ئشاره بکێ بالێفه) و ئڒوی تلیا خوه بالێفه بکێ ئڒوێ حڒد و سنور ژێره چێکریه و ئڒوێ حڒد و سنوران ژێره چێکێ ئڒوێ ئڒو ئانیه ئێژمارێ (تڒوحید و تڒک بونا خودا خراب کریه و ئڒو ئانیه رێزا مڒخلوقان کو نه تڒ کن و تێن ئێژمارتن).

ئڒ وی بێژێ «ل کوده رێ یه؟» ئه وی ئه و نه کار کریه، ئه وی بێژێ «ل سه ر چی یه؟» ئه وی جهه ک فالڒیێ ژ وی هشتیه. ئه و هه یه لێبه لێ نه ب چێبین؛ هه ییه که کو تنه هی ژێرا تنه بیه: د گه ل هه ر تشتی یه لێبه لێ نه ل کێله کا وا دا؛ خێنجی هه ر تشتی یه لێبه لێ نه جدایێ ژ وایه؛ کارکه ره لێبه لێ نه پێ بزاف و ئاله تان، بینه ره (به صیره) ژ هنگێفه هێجا مه خلوقێ کولێ تێ نێرین تنه یێ، ته ک بیه ژ هنگێ فه هێجا که س نه یێ کو بێهنا مروف پێ بێ و ژ به ر تنه هیا وان مروف بکه فێ ده هشه تێ (هه رهه بیه و بێ شریک و بێ هه فاله).